Zo werkt Suzan Drummen

Afgelopen maandag (3 november 2014) heb ik kunstenares Suzan Drummen geholpen bij het maken van twee beeldende kunstwerken in de Willem3. Dit is een expositieruimte die is gevestigd in het centrum van Vlissingen. De instelling heeft sinds dit jaar een eigen Facebookpagina, die ik goed in de gaten houdt. Daar zag ik een tijdje terug een oproep langs komen, waarin de Willem3 namens Suzan Drummen om helpers vroeg om haar werk neer te leggen. Ja, je hoort het goed. Niet ophangen of neerzetten, maar neerleggen.

Om eerlijk te zijn zei de naam Suzan Drummen mij in eerste instantie niet zo heel veel. Ik besloot haar naam uit te typen in de zoek balk van Google. Het eerste resultaat van de zoekopdracht is de webpagina van de kunstenares. Daar belandt je gelijk in een oeuvre van haar werk. In een opslag is te zien, dat Drummen zich bezig houdt met schilderkunst, fotografie, beeldende kunst, video-installaties en werken in openbare ruimtes.

Uit de foto bij de oproep maak ik op, dat er in de Willem3 beeldend werk van Suzan Drummen te zien zal zijn. Sterker nog, ik zie een persoon steentjes op een egale oppervlakte neerleggen. Wat een priegelwerk moet dat zijn, denk ik bij mezelf. Laat ik daar nu net van houden. Voor dat ik het weet, heb ik een enthousiast mailtje naar de Willem3 gestuurd waarmee ik mijzelf aanmeld als vrijwilligster. Daarnaast, hoe vaak krijg je de kans om mee te mogen helpen aan een kunstwerk van iemand? Een paar dagen later ontvang ik een mailtje terug. In het mailtje lees ik dat ik op maandag 3 november van harte welkom ben om mee te komen helpen aan de kunstwerken van Suzan Drummen. Super tof. Ik zet het gelijk in mijn agenda.

Wanneer ik binnen kom lopen in de Willem3, wordt ik vriendelijk ontvangen door Bianca Runge. Zij is actief binnen de organisatie van de Vlissingense expositieruimte. Vervolgens maakt ze mij wegwijs in het pand en stelt mij voor aan Suzan Drummen. Die op haar beurt mij voorafgaand al bedankt, omdat ik mee willen helpen aan haar kunstwerk. Op de achtergrond zie ik twee vrijwilligers druk in de weer met het uitmeten van twee oppervlaktes. Hier moeten uiteindelijk de steentjes komen te liggen. Met tape worden er twee rechthoeken op de grond gemaakt. Ik stel mij voor aan de twee andere vrijwilligers en assisteer bij het maken van de rechthoeken.

Al snel volgt er een break. Toevallig doet het zich voor dat Bianca Runge vandaag jarig is. Ze trakteert op mokkagebak voor bij de koffie of thee. Een gezellige sfeer vult de ruimte. Drummen benadrukt tijdens de pauze, dat het bij het maken van haar kunstwerken erg belangrijk is om een pauze te nemen. Anders wil je maar blijven doorgaan en dat zou het creatieve proces bevorderen. We nemen het advies voor lief. Maar na tien minuten willen wij (de vrijwilligers) toch wel weer aan de slag, want alleen tape op de vloer plakken verzadigd niet. We willen steentjes neer gaan leggen.

Het blijkt dat Drummen geen plan of uitgewerkte schets heeft van hoe het kunstwerk eruit moet komen te zien. Onbewust had ik dit gegeven al wel voor mezelf ingevuld. Maar niks blijkt minder waar. Ter plekke bedenkt de kunstenares welke stenen waar geplaatst moeten worden. Onder strikte aanwijzingen van de kunstenares worden de eerste stenen op de vloer in cirkels neergelegd. Een paar minuten later kunnen deze weer weggehaald worden, omdat het dan toch niet goed voelt. Al snel heb ik door, dat het een kunstwerk wordt, dat gemaakt zal worden op gevoel.

Ik merk aan mijzelf dat ik de grote rol van de Drummens gevoelskwestie een beetje vreemd vind. Misschien omdat wij vanuit de academie (WDKA) weken lang studies maken voor dat je het aan het uiteindelijke kunstwerk begint. Wat werkt er wel en wat juist niet? Je schaaft het plan bij tot dat het kunstwerk jou visie verteld aan de toeschouwer. Dan pas ga je aan het eindwerk beginnen. Maar nu zou er in vier dagen ter plekken een kunstwerk gemaakt geworden. Zonder plan, althans niet op papier, wel in het hoofd van Drummen.

Na een paar uur werken en ingelaste pauzes is het tijd om naar huis te gaan. Er blijkt veel animo geweest zijn om Drummen te helpen bij het maken van haar kunstwerk. Ook vanavond en de overige drie dagen komen Zeeuwen en niet Zeeuwen de kunstenares graag een handje helpen.

De dagen nadat ik heb mee mogen helpen met de basis van het kunstwerk, vraag ik mij af hoe het er nu uit zou zien? Zouden de steentjes die ik er heb neergelegd nog liggen of zijn deze misschien alweer vervangen door andere steentjes?
Om antwoord op mijn vragen te krijgen zit er maar één ding op, gaan kijken hoe het is geworden. Afgelopen zondag werd de expositie geopend. Daar ben ik natuurlijk even gaan kijken naar het uiteindelijke eindresultaat. Ik bleek niet de enige geïnteresseerde te zijn. Er was veel animo voor de opening.

Wanneer ik de ruimte binnen stap is er geen ontkomen aan. De twee rechthoeken hebben zijn oogverblindend. Het glimt van alle kanten en heel kleurrijk kleurenpalet komt je tegemoet. De oppervlaktes zijn bezaaid met steentjes. Elke centimeter is benut. Door de patronen en vormen van de steentjes hebben de rechthoeken iets weg van vloerkleden. Al wil je op deze niet gaan staan. Daar zijn ze veel te fragiel en mooi voor. Bezoekers lopen er netjes omheen. Drummen heeft met haar werk de ruimte toegeëigend en bepaald hoe het publiek zich beweegt in de ruimte.

Het was leuk om te zien hoe het kunstwerk uiteindelijk is geworden. En een hele opluchting voor mij, om te zien dat de cirkel die ik mocht neerleggen is blijven liggen. Zelf ben ik erg blij dat ik mij aan heb gemeld als vrijwilliger en dat ik heb mee kunnen helpen aan het maken van kunst. Het was een mooie kans om van heel dichtbij mee te mogen kijken tijdens een werkproces van een kunstenaar. Iets waar ik mij toch meer mee bezig houdt, nadat ik het boek; Zo werken wij van Sacha Bronwasser heb gelezen. Wanneer het zich voor doet wil ik in de toekomst vaker mee helpen bij het assisteren van professionele kunstenaars. Het is een mooie kans om grip te krijgen op iemands werkwijze. Op deze manier heb ik ook het gevoel dat ik mij inzet voor het belang van gratis toegankelijke kunst. Daar ben ik een voorstander van, omdat dit kunst toegankelijker maakt. Je bereikt er een grotere groep mee. En dat kan ik al opkomend beeldende docente alleen maar toejuichen.

Advertentie