Film NENA, tijdens Film By The Sea
Afgelopen 21 januari tot 1 februari stond in het teken van het International Film Festival Rotterdam 2015. Het was al weer de 44e editie om precies te zijn. Net zoals de voorgaande jaren van mijn studie aan de Willem de Kooning academie, werd mij ook dit studiejaar door een docente op het hart gedrukt om het bruisende filmfestival te bezoeken. Helaas is mij dit niet gelukt, omdat ik in tijdens de desbetreffende periode andere dingen voor school voorrang heb gegeven. Daarbij is het zo, dat ik begin het schooljaar al druk was met het bezoeken van een ander
film festival. Namelijk Film By The Sea. Een film festival dat elk jaar ergens in september plaats vindt in mijn geboortestad; Vlissingen. Weliswaar kleinschaliger dan het International Film Festival in Rotterdam. Maar daarom niet minder de moeite waard om een stukje te schrijven over één van mijn bezoekjes aan Film By The Sea.
De maand september betekend voor mij en vele andere het begin van een nieuw schooljaar. Maar het is voor mij ook de maand van het film festival in mijn home town: Vlissingen. Elk jaar baal ik er weer van dat ik tijdens Film By The Sea niet onder mijn lessen kan uitkomen, zodat ik een niet alle daagse film kan bekijken in de bioscoop van Vlissingen. Ook dit jaar acht ik de kans groot dat ik er niet zo vaak naar toe zal kunnen gaan als ik zou willen. Niet omdat ik dan nog aan het studeren zal zijn, maar omdat dat ik dan hopelijk voor de klas zal staan als beeldend docente. Wanneer dit zo is, zal ik sterk overwegen om het film festival te integreren in mijn lessen.
Zelf ben ik laaiend enthousiast over het Zeeuwse film festival. Klein maar fijn. Dit is zoals ik het Vlissingse film festival zou willen omschrijven. Ook kent het niet te veel poes pas. Een levensstijl dat goed samen gaat met de mentaliteit van de Zeeuwen. Tuurlijk sluit het film festival hier en daar af met een feestje, wordt de rode loper uitgerold tijdens de opening van het festival en kan je lunchen met een bekende boekenschrijver. Maar het zijn vooral de films die de hoofdrol krijgen tijdens het elf daagse film festival. Iets wat ik erg waardeer.
Tijdens het Zeeuwse film festival heb ik een bezoekje gebracht aan de Nederlandse film Nena. Er was geen partner in crime te vinden die met mij mee wilde gaan naar deze film, dus besloot ik om in mijn uppie naar deze film te gaan. Iets wat ik normaal niet zou doen. Maar ik wilde mijn vrijkaartje voor een film naar keuze graag benutten en een film festival leent zich er tevens prima voor om in je eentje naar de bioscoop te gaan. Is het niet immers zo dat je naar een film festival gaat om daadwerkelijk voor de film naar de bioscoop te gaan? En niet om bij te kletsen met vriendinnen en jezelf vol te stouwen met popcorn en cola. Dat heurt niet.
Ik had mij van te voren ingelezen in het programma van FBTS. Nena van filmmaakster Saskia Diesing was een van de films die ik graag wilde zien. Het feit dat het een Nederlandse film is sprak mij onder andere aan. En ook de thema’s zoals het leven, liefhebben en sterven. Dat klonk nogal puur. Geen romantisering, gewoon rechttoe rechtaan. Dat mag ik wel.
Als toeschouwer kijk je mee in het leven van Nena. Zo ben je getuige van haar eerste vrijpartij en zie je hoe ze zich staande probeert te houden zowel op school als thuis. Waar het niet al te gemakkelijk is. Haar vader Martin lijdt aan MS. Ze armen en benen kan hij hierdoor niet meer bewegen. Daarbij is de beste man ook nog eens zwaar depressief. Meerdere keren probeert hij om zelfmoordpogingen te plegen, omdat hij het leven op deze manier niet meer ziet zitten. Door de sterke band met haar vader kan Nena zijn pogingen moeilijk accepteren. Maar na de zoveelste mislukte zelfmoordpoging beseft ze dat haar vader liever dood wilt zijn. Uiteindelijk besluit Nena haar vader te helpen. Ze helpt hem bij het plegen van zelfmoord.
Het is best hard om te zien hoe er een einde wordt gemaakt aan het leven van Nena’s vader. Als toeschouwer voel je dat het er aan zit te komen, maar toch verliet ik de zaal met een naar onderbuik gevoel. Na afloop, moest ik de film even laten bezinken. Het is Saskia Diesing gelukt om mij na te laten denken over de doodwens die sommige van ons hebben. Nu klinkt dit nogal deprimerend in de oren, maar dat was de film alles behalve.
Schone kunsten 